Lumbaalpunctie
19 December, de dag van de
lumbaalpunctie. Ik was ontzettend nerveus en ben alsnog eerst gaan werken. Ik
heb de luxe dat ik werk als secretaresse op de kinderverpleegafdeling en ik
gebruik mocht maken van verdovingspleisters; ik hou namelijk helemaal niet van
naalden en al helemaal niet van de pijn die deze dingen kunnen geven. Om kwart
over 10 werden ze geplakt zodat ze in konden gaan werken. Mijn moeder kwam me
ophalen rond half 11 en even voor 11 liepen we naar de verpleegafdeling van de
Neurologie.
En daar zaten we dan, in een
wachtkamer wachtende tot ik opgehaald werd. De zenuwen gierden door mijn lijf
en ik wilde dat het voorbij was. Om half 12 kwam er een arts assistent ons
vertellen dat er een bed en kamer vrij was door alle nieuwe patiënten die de
afgelopen nacht binnen waren gekomen en ze nu druk bezig waren ergens een bed
vandaan te toveren en een plekje op de afdeling. Ik was intussen behoorlijl
gammel geworden van de zenuwen en het niet eten dus mijn moeder en ik besloten
eerst wat te gaan eten en dat ze mij konden bellen wanneer er een bed geregeld
was. Even voor 12 werd ik dan ook gebeld en op de afdeling werd ik tussen wat
oudere mensen op een bed neer gezet met de mededeling dat er zo iemand aan kwam
om de LP te doen. Kwart over 12 kwam de neuroloog om zich voor te stellen en
uit te leggen wat ‘ie ging doen.
Ik moest op mijn linker zij
gaan liggen met mijn knieën helemaal opgetrokken zodat mijn rug bol stond.
Hierna ging hij voelen tussen welke wervel hij ging prikken en intussen had ik
mijn moeders hand al vast. Ik heb trouwens geen enkel moment de naald willen
zien dus ik bleef voor me uit kijken. De arts vertelde rustig wat hij allemaal
aan het doen was en vertelde ook wanneer hij de naald inbracht. Mijn collega
had de pleisters prima geplakt want ik voelde he-le-maal niks! Wat een
heldenmiddel die pleisters. Omdat het een dunne naald was duurde het even
voordat hij de buisjes vol had met het vocht dus in de tussentijd lag ik er
lekker ongemakkelijk bij, maar uiteindelijk was ik blij dat het voorbij was.
Hij plakte er een pleister op voor het geval er nog vocht uit het gaatje zou
lopen en ik mocht weer normaal gaan liggen.
Ik kreeg nog een boterham en
een kopje thee en als klap op de vuurpijl kwam de secretaresse nog langs met
een labformulier en een mededeling dat ik ook nog even bloed moest gaan laten
prikken. Shit, dacht ik want daar had ik me niet op voorbereid en ik haat
naalden nog steeds. Na het eten van mijn broodje en het drinken van mijn thee
ben ik rustig aan met mijn moeder naar het lab gegaan en heb ik bloed laten
prikken, 2 grote buisjes zag ik vollopen. Vond het maar niks maar het is allemaal
achter de rug (haha, pun intended) nu gelukkig. De uitslag laat nu nog 10-15
dagen op zich wachten.. Wachten duurt zo lang.
Bij thuiskomst kreeg ik al gauw
last van nekpijn, hoofdpijn en duizeligheid maar deze verdwenen als ik ging
liggen. Dit doe ik vanaf vanmiddag dus ook al nonstop, met de nodige dutjes
erbij. Hopelijk doet een nacht slapen me goed en voel ik me morgen weer fit
genoeg om te gaan werken.
We leven met je mee Femke. Blij dat dit achter de rug is. Dat wachten is verschrikkelijk. Helaas is daar niets aan te doen. We gaan voor je duimen en hopen op goed nieuws!
BeantwoordenVerwijderenFlink van je dat je dit blog gaat bijhouden. Is ook fijn dat mensen dan kunnen lezen hoe het gaat en je niet tig keer hetzelfde verhaal hoeft te vertellen.
Hou je taai meisje en laat je niet verkatsen!
Warme groet van Janneke