Lumbaalpunctie

19 December, de dag van de lumbaalpunctie. Ik was ontzettend nerveus en ben alsnog eerst gaan werken. Ik heb de luxe dat ik werk als secretaresse op de kinderverpleegafdeling en ik gebruik mocht maken van verdovingspleisters; ik hou namelijk helemaal niet van naalden en al helemaal niet van de pijn die deze dingen kunnen geven. Om kwart over 10 werden ze geplakt zodat ze in konden gaan werken. Mijn moeder kwam me ophalen rond half 11 en even voor 11 liepen we naar de verpleegafdeling van de Neurologie.

En daar zaten we dan, in een wachtkamer wachtende tot ik opgehaald werd. De zenuwen gierden door mijn lijf en ik wilde dat het voorbij was. Om half 12 kwam er een arts assistent ons vertellen dat er een bed en kamer vrij was door alle nieuwe patiënten die de afgelopen nacht binnen waren gekomen en ze nu druk bezig waren ergens een bed vandaan te toveren en een plekje op de afdeling. Ik was intussen behoorlijl gammel geworden van de zenuwen en het niet eten dus mijn moeder en ik besloten eerst wat te gaan eten en dat ze mij konden bellen wanneer er een bed geregeld was. Even voor 12 werd ik dan ook gebeld en op de afdeling werd ik tussen wat oudere mensen op een bed neer gezet met de mededeling dat er zo iemand aan kwam om de LP te doen. Kwart over 12 kwam de neuroloog om zich voor te stellen en uit te leggen wat ‘ie ging doen.

Ik moest op mijn linker zij gaan liggen met mijn knieën helemaal opgetrokken zodat mijn rug bol stond. Hierna ging hij voelen tussen welke wervel hij ging prikken en intussen had ik mijn moeders hand al vast. Ik heb trouwens geen enkel moment de naald willen zien dus ik bleef voor me uit kijken. De arts vertelde rustig wat hij allemaal aan het doen was en vertelde ook wanneer hij de naald inbracht. Mijn collega had de pleisters prima geplakt want ik voelde he-le-maal niks! Wat een heldenmiddel die pleisters. Omdat het een dunne naald was duurde het even voordat hij de buisjes vol had met het vocht dus in de tussentijd lag ik er lekker ongemakkelijk bij, maar uiteindelijk was ik blij dat het voorbij was. Hij plakte er een pleister op voor het geval er nog vocht uit het gaatje zou lopen en ik mocht weer normaal gaan liggen.

Ik kreeg nog een boterham en een kopje thee en als klap op de vuurpijl kwam de secretaresse nog langs met een labformulier en een mededeling dat ik ook nog even bloed moest gaan laten prikken. Shit, dacht ik want daar had ik me niet op voorbereid en ik haat naalden nog steeds. Na het eten van mijn broodje en het drinken van mijn thee ben ik rustig aan met mijn moeder naar het lab gegaan en heb ik bloed laten prikken, 2 grote buisjes zag ik vollopen. Vond het maar niks maar het is allemaal achter de rug (haha, pun intended) nu gelukkig. De uitslag laat nu nog 10-15 dagen op zich wachten.. Wachten duurt zo lang.

Bij thuiskomst kreeg ik al gauw last van nekpijn, hoofdpijn en duizeligheid maar deze verdwenen als ik ging liggen. Dit doe ik vanaf vanmiddag dus ook al nonstop, met de nodige dutjes erbij. Hopelijk doet een nacht slapen me goed en voel ik me morgen weer fit genoeg om te gaan werken.