Shocking

28 december, de dag van de zogeheten MEP en de SSEP op de afdeling klinische neurofysiologie. We (mijn vriend en ik) mochten plaatsnemen in de wachtkamer tot we werden opgeroepen. De MEP was als eerste aan de beurt. Ik moest mijn broek en sokken uittrekken en zat er dus in een t-shirtje en mijn onderbroek, vrij ongemakkelijk toen er een mannelijke, jonger als ik uitziende arts binnenkwam om te assisteren. Er werden elektroden op mijn polsen en benen geplakt maar voordat dat kon werd het plekje eerst ‘gescrubbed’. Je kan het prima geschuurd noemen want ik loop tot op de dag van vandaag nog met schaafwondjes op mijn lichaam rond. Dat gedeelte vond ik al vrij pijnlijk, maar toen kwamen de schokjes (schokjes is een understatement).

Er werd een op een elektrische vliegenmepper lijkend apparaat op mijn polsen gezet en voordat ik het wist kreeg ik behoorlijke schokken toegediend. De pijnlijkste vond ik de schokken in mijn nek en op mijn hoofd. Het onderzoek duurde een halfuur maar ik was blij dat die erop zat, ik vond het verschrikkelijk! Hierna mocht ik plaatsnemen op een hele comfortable stoel, beetje zo’n stoel die je ook bij de goede kappers ziet, en mocht ik mijn voeten en onderarmen in een bak doen waar warm water in gedaan werd. Hier heb ik een goed kwartier gezeten tot de arts me vertelde dat ik verder mocht komen. Ik mocht voor de onderzoekstafel gaan staan en er werden weer elektroden geplakt (en dus ook weer gescrubbed, au) op o.a. Mijn onderrug, nek, hoofd, voorhoofd, hals, sleutelbenen en ribben. Er werd een deken over mijn benen en armen gelegd zodat deze warm bleven terwijl de arts haar spullen aan het klaarleggen was. Waarbij ze bij de MEP de spieren testen, ging ze nu mijn zenuwen testen in beide voeten en beide polsen. Ze begon met mijn rechter voet en zodra ze het kleinr aparaatje erop zette en de stroom aanzette voelde ik mijn tenen bewegen, het was eigenlijk wel grappig en rustgevend tegelijk. Omdat het zo rustgevend was en ik vrij relaxed was, was de arts binnen drie kwartier klaar en mocht ik me weer aankleden nadat ze alle plekjes had ontdaan van de elektroden. Al met al duurde het anderhalfuur en was ik weer een stopje dichter bij de uitslag. Momenteel zit ik al een paar dagen ziek thuis met de griep. Ik denk dat mijn lichaam en weerstand een beetje op is door alle spanningen van de afgelopen maandenx

Speaking of uitslag; maandag 7 januari a.s. heb ik weer een afspraak bij mijn neuroloog om alle uitslagen te bespreken en hopelijk is er dan eindelijk bekend wat de diagnose is. Nog heel even geduld dus..