Te goed om waar te zijn pt. 2

Deel twee, want ik heb inmiddels de uitslagen.

De neuroloog belde me gisteren eindelijk en vroeg hoe het gaat. ‘Nou niet zo goed eigenlijk’ zei ik en ik vertelde dat de klachten aan het uitbreiden waren naar mijn linker arm, gezicht, lippen en tong en daarnaast nog zware vermoeidheid. Hier antwoordde ze op dat ze dan echt wel voorstelt dat ik een drie daagse Prednison kuur ga krijgen om de schub de kop in te drukken. Drie dagen heen en weer naar het ziekenhuis.. Ik baal als een stekker want dit was voor mij het allerlaatste redmiddel wat ik wilde doen, als het echt niet anders meer ging. Ik wil het niet en ik hoop nog steeds dat de klachten op miraculeuze wijze weer verdwijnen, maar ik vrees dat dat te positief gedacht is.

Daarnaast sprak ze over de sinusaritmie dus moet ik eerst op consult bij een cardioloog om te checken of t eenmalig was of dat er echt iets scheelt aan dat hart van mij. Het medicijn zal hoe dan ook onder toezicht in het ziekenhuis moeten genomen worden de eerste keer waarna ik 24 uur aan de monitor moet, ook in het ziekenhuis.. Het consult bij de cardioloog kan in het ziekenhuis waar ik werk. Het ding is alleen, en hier hoef ik absoluut geen commentaar op, mijn huidige werkgever weet niet van mijn MS. Enerzijds door mijn eerdere ervaring met mijn vorige en eerste werkgever hier in België, ik ben eerlijk geweest en het werd tegen me gebruikt en anderzijds ik was al jaren stabiel zonder nieuwe klachten. Men is ook niet verplicht dit te melden bij sollicitaties en ik wilde behandeld worden zoals ieder ander. 

Het betekent dus dat ik besloten heb dit te gaan vertellen aan mijn werkgever. Als de dood ben ik want er zijn al een tijdje spanningen gaande op de dienst en met name persoonlijk naar mij toe dus ik hoop ten zeerste dat ik op begrip kan rekenen in plaats van dat ik mag wieberen. Na dit gesprek kan ik beslissen wanneer ik het infuus wil laten doen, ik kan die dagen niet werken en ik wil niet liegen tegen mijn collega’s.

Ik was/ben er behoorlijk van onder de indruk allemaal en ik merk dat als men me nu vraagt hoe het gaat ik eigenlijk voor t eerst echt zeg ‘niet zo goed’. Ik wil gewoon niet dat men medelijden met mij heeft of me anders gaat behandelen. 

Het is een zware domper maar ik hoop dat het met de nieuwe medicijnen hopelijk weer jaren (of eigenlijk nooit weer gebeurt) duurt voor ik weer een schub krijg.