Breekpunt

Deze post zal een wat meer persoonlijker randje hebben dan alle voorgaande posts. Hoewel die natuurlijk ook wel persoonlijk zijn, bedoel ik met deze te zeggen dat ik eigenlijk meer wil ingaan op de emotionele rollercoaster welke ik af en toe nog steeds ervaar. Niet om medelijden op te wekken ofzo, maar meer om - wederom - mijn hart te luchten.

Mensen die mij kennen zullen me zien als een doorzetter en sterk persoon, dit klopt ook wel maar ik merk de laatste tijd dat het af en toe vaker wat moeilijker wordt om sterk te zijn omdat ik vanalles voel wat ik heel slecht uit kan leggen. Naast de MS klachten en dus ook de overmatige vermoeidheid, begin ik me er steeds meer bewust van te worden dat ik nooit meer beter zal worden. Het zal alleen maar slechter met me gaan en de toekomst is zo gigantisch onzeker want who knows hoe snel het zal gaan en kan ik nog gewoon blijven werken? Of als kinderen krijgen er nog in zit (want ja, dat is voor niemand een gegeven), kan ik dan later wel een ‘normale’ moeder voor ze zijn? Moet ik later een rolstoel en moeten we daardoor later een aangepast huis? Zal ik me voor altijd zo verschrikkelijk en - excuse my language - vercrackte moe voelen of vinden ze daar ooit nog een goed medicijn voor uit? Ik ben niet iemand die snel aangeeft wanneer ik even niet goed in mijn vel zit en ik denk altijd dat ik niet mag klagen omdat er mensen zijn die het erger hebben. Maar ik kan er niks aan doen en wil soms ook wel even een beetje medelijden hebben met mezelf.

Ik hoop zo erg dat de Plegridy zijn werk gaat doen en de bijwerkingen gaan afnemen l. Ik ben net wat bijgekomen van de laatste keer en a.s. vrijdag moet ik weer. Ik zou liegen als ik zei dat ik er niet tegenop kijk. Ineens moet ik alles om de injectiedag heen plannen en ik wil nog zoveel zo graag maar het lukt me soms gewoon niet. Het is zó frustrerend. Ik hield ervan om te tekenen als ik vrij was, energie kreeg ik ervan. En nu kan ik me er niet toe zetten, als ik thuis kom van werk kan ik niks meer, zo verschrikkelijk onbeschrijfelijk moe. Eind deze maand gaan we met de familie op familieweekend, veel zin in, maar de dag voor vertrek moet ik weer prikken en de dagen erna ben ik sowieso nog vermoeider dan normaal. Hoewel het echt niet zo is, voelt het alsof ik mensen opzadel met mijn ziekte. Ik zadel mezelf op dit moment echter wel op met nadenken over of ik op het dagje uit moet vragen om een rolstoel of niet. Het is nog een stukje trots denk ik.

Zoals mijn ouders, mijn heit en mem, altijd zeggen; ‘Sterk weze, trochsette’ (vertaling: Sterk zijn, doorzetten) dit zal ik blijven doen en daarmee eindig ik deze veel te emotionele, persoonlijke post.