Emigreren

Ik woon nu bijna 1,5 maand samen in het pittoreske dorpje Zandvliet te Antwerpen en hoewel het enorm wennen was (en is soms) ben ik blij dat het emigreren erop zit. Vanaf het moment dat we besloten samen te gaan wonen en ik dus de stap zette om te gaan emigreren naar België heb ik eigenlijk bewust en onbewust veel stress en spanningen gehad. Drie maanden lang dingen regelen had soms een heel slecht effect op mijn MS. Dit uitte zich voornamelijk in nog ergere vermoeidheid, zware benen en zenuwpijn in mijn knieëen. Naast dit alles waren mijn flushings e-norm. Voor de niet kenners: normaliter is een flush een halfuur even knalrood zijn en voelen alsof je in de fik staat. Doe dit maal 10 en je weet ongeveer hoe ze bij mij waren. Het is alsof mijn lichaam wordt gestraft als ik teveel doe. Dat of het is gewoon een friendly reminder van mijn lichaam zelf, kan ook.

Mijn nieuwe baan is top, afgezien van het feit dat ik elke ochtend om 5:15u mijn wekker heb staan. Kwart. Over. Vijf. Dit maakt dat ik bij thuiskomst kapot ben en er niet zoveel meer met me is aan te vangen doordeweeks. In het weekend pak ik mijn welverdiende rust door uit te slapen en rustig aan te doen, dit helpt gelukkig wel. (Wat ook helpt is een partner die van koken houdt en begrip heeft voor mijn toestand ;-)) Het vroege opstaan is wel een behoorlijk grote motivatie voor het halen van mijn rijbewijs. Het theorieboek heb ik al in huis en ik kan niet wachten tot ik in plaats van 1,5 uur maar 25 minuten onderweg zal zijn.

En dan die Corona.. ik werk in een ziekenhuis en het komt nu dusdanig dichtbij dat ik me voor het eerst sinds deze Corona ellende toch wel zorgen begin te maken. Het is een heel eng idee dat een deur verder (uiteraard wel in isolatie) besmette patiënten liggen. Als er weer een lockdown komt zal ik hoe dan ook weer aan het werk moeten gezien wij een afdeling zijn die niet dicht kan (dialyse). Het is me allemaal wat en ik hoop heel erg dat dit virus ooit de kop ingedrukt gaat worden.

Voor ik ging verhuizen heb ik in Groningen nog een MRI gehad en de uitslag was positief; geen nieuwe lesies en ook geen actieve. Stabiel dus, dat horen we graag! Hier in België heb ik mijn Neurologe al ontmoet en is er bloed afgenomen ivm mijn Tecfidera gebruik. Alles was goed behalve mijn vitamine D, deze is weer veel te laag en dus moet ik nu in de wintermaanden weer vitamine D capsules slikken.

Wat een verhaal weer he? Jullie zijn in ieder geval weer up to date!